Agnieszka Kutylak – Hapanowicz ,,Ślady niewidzialnych ptaków’’ wystawa malarstwa

Serdecznie zapraszamy 12 marca 2021 roku do Galerii Sztuki Dwór Karwacjanów w Gorlicach na wernisaż Agnieszki Kutylak - Hapanowicz. Wystawa będzie prezentowana do 14 kwietnia.

Data wydarzenia:
od 2021-03-12 (piątek) godz. 18:00
do 2021-04-14

Miejsce:
Muzeum Dwory Karwacjanów i Gładyszów w Gorlicach
Wstęp:
Brak informacji.

Agnieszka Kutylak-Hapanowicz - absolwentka filologii polskiej i edytorstwa UJ, mieszka i pracuje w Krakowie jako redaktorka i ilustratorka. Jej inspiracją jest świat natury, szczególnie ptaki. Większość jej ptaków nie ma jednak odpowiednika w świecie realnym, istnieją jedynie w wyobraźni i snach. Należy do Małopolskiego Towarzystwa Ornitologicznego.
Używa akwareli, gwaszy, tuszu, akryli i pigmentów naturalnych. Tworzy na papierze, na płótnie, lubi też powierzchnie stworzone przez naturę, jak kamienie czy drewno wygładzone przez wodę i czas.

Wystawy indywidualne:
2017 – Ptasie sny, Gliwice
2019 – Ogród ptaków, Kraków, Ogród Botaniczny UJ
2020 – Ptaki, Wysowa, Centrum Produktu Kulturowego Beskidu Niskiego
Autorskie okładki książek:
Robert Pucek, Tanka, Warszawa 2019, wydawnictwo Sic!
Eva Meijer, Granice mojego języka, Warszawa 2019, wydawnictwo Biała Plama
Melanie Dimmitt, Wyjątkowi, Warszawa 2020, Wydawnictwo Biała Plama

„Dlaczego ptaki? Podziwiamy je za ich głos, za to, że latają i są wolne. Tęsknimy za tym… Ptak to dusza. Fascynująca jest ich delikatność, a równocześnie siła. Nawet najmniejsze z nich potrafią każdego roku lecieć z Europy do Afryki. I powracają o tej samej porze. Ich kolory to często nieoczekiwane, odważne zestawienia barw, a pamiętajmy, że ptaki widzą kolor intensywniej niż ludzie. Dla mnie największą tajemnicą są ich oczy: często ciemne, żywo połyskujące światłem odbitym i jeszcze czymś, co jest wewnątrz. Zastanawiam się, co w tych oczach jest: może wiedzą więcej, niż my? Czy, wpatrując się w to oko, można już przeczuć, jak to jest: być ptakiem? Czy kiedykolwiek się tego dowiemy? Zastanawiam się, jak to jest: być ptakiem. Często tak lekkim, że prawie niematerialnym, poruszającym się, jak my, na dwóch nogach, ale bez rąk, z twardym dziobem, twarzą bez mimiki, a jednak wyrazistą. Trzymałam w ręku żywą jaskółkę, kawkę, pustułkę, srokę, czując ich łapki, bicie małego serca i wciąż nie mam odpowiedzi. Tylko przeczucia...„
Agnieszka Kutylak - Hapanowicz

Zobacz także